Facebook - polub nas!

Znajdź skrytkę!

Polecamy

Filmy

Wodospady IquazuJedynie z pokładu samolotu można docenić w pełni to, co niejeden mógłby określić jako najpiękniejszą granicę na świecie. Na pograniczu Argentyny i Brazylii, nieopodal Paragwaju, znajduje się bowiem wielka skarpa, z której rzeka Iguazu, co w języku Guarani oznacza wielką wodę, spada w dół wieloma równoległymi kataraktami.

 

WODOSPADY IQUAZU

Główny nurt tej potężnej rzeki, wypływającej z górskiego pasma Serra do Mar, spada z wysokości ponad 70 m do wąskiego kanionu w miejscu zwanym Garganta del Diablo (Diabelska Gardziel). Corocznie przybywają tu setki tysięcy turystów. Nic dziwnego, bo widok ten jest zaiste niezwykły; szereg wodospadów, ułożonych w kształt podkowy ciągnącej się na odcinku 2,7 km. Wodospady są trzykrotnie szersze od wodospadu Niagara i ustępują pod tym względem tylko Wodospadom Wiktorii. W porze deszczowej wyglądają jak ogromna ściana srebrzystej piany, a huk spadającej wody niesie się na wiele kilometrów. Skaliste wyspy na brzegu skarpy dzielą główny nurt wody. Wodospady odkryto już w 1541 roku. Początkowo nazywano je Salto de Santa Maria. Już w 1897 roku brazylijski oficer Edmundo de Barros zaproponował, by wodospady objąć ochroną parkową. Po ustanowieniu na nich granicy między Argentyną i Brazylią, utworzono dwa parki narodowe o prawie takiej samej nazwie: Iguazu w Brazylii i Iguazu w Argentynie. W 1928 roku Argentyna powołała do życia Park Narodowy Iguazu, obejmujący około 500 km2 terenu, nieco później powstał brazylijski Park Narodowy Iguazu, o powierzchni 1700 km2. W latach osiemdziesiątych XX wieku oba parki zostały wpisane na listę światowego Dziedzictwa UNESCO. W obu parkach narodowych panuje typowy klimat subtropikalny, a wilgotność powietrza wynosi 80-90%. średnia temperatura powietrza wynosi 20°C, zaś opady roczne utrzymują się na poziomie 2000 mm. Roślinność tego obszaru jest bardzo zróżnicowana, dlatego też prowadzi się tu intensywne badania naukowe. Na krawędzi wodospadu "przycupnęły" rośliny z rodziny zasennikowatych, charakterystyczne dla rwących rzek. Wzdłuż brzegów rzeki rosną sosny, orchidee, bambusy, mchy, liany i begonie. Występuje tu również ciekawa kombinacja dwóch palm: gigantycznej aspidospermy i niewielkiej (do 20 m) palmy z gatunku Euterpe edulis, o smukłym pniu, zakończonej pąkiem uchodzącym za wartoPciowe pożywienie. Usunięcie owego "serca" palmy powoduje jednak obumarcie drzewa, dlatego też tego rodzaju proceder, uprawiany poza parkiem, prowadzi do wymierania tego cennego gatunku. W wodach rzeki występuje wiele gatunków zwierząt zagrożonych wyginięciem. Można tu spotkać ariranie - wydry olbrzymie, polujące na ryby i skorupiaki, a także znakomitego pływaka japoka, ssaka z rodziny dydelfowatych, zaliczanej do rzędu torbaczy, a wreszcie tracza brazylijskiego, ptaka z rodziny kaczek. Żyje tu też kajman szerokopyski, a nad wodę schodzą ocelot i jaguar. Ich łupem padają czasem ryby, które w tych rzekach występują niezwykle licznie. Są między nimi tzw. złote łososie, czyli dorady. Wszędzie wokół rozciąga się las Paranaense, który zdaje się stać na straży tych pięknych widoków. Jest to gąszcz zielonej, zwartej i nieprzebytej roślinności, o wysokości od 20 do 30 metrów, z której tu i ówdzie wystają wyższe wierzchołki drzew z rodziny osoczynowatych. Ptaki krążące nad wodą w poszukiwaniu ryb i niezwykle barwne motyle, wydają się zapraszać do zapuszczenia się w ten las deszczowy, ale plątanina około dwóch tysięcy roślin, w tym lian i epifitów, a także obecność gęstych gajów bambusowych okazuje się zaporą nie do przebycia. Nieliczni, którym udało się jednak tu wkroczyć, znajdą się nagle w krainie tysiąca barw bromelii, a przede wszystkim storczyków, między którymi uwija się 12 gatunków kolibrów o metalicznym połysku. Powyżej, w koronie drzew, dostojnie zasiadają tukany, występujące tu aż w 5 gatunkach, roi się też od płazów i gadów mających tak niesamowite barwy, że wyglądają wręcz nierealnie. Wśród gadów na specjalną uwagę zasługują słynne węże koralowe, których jaskrawe ubarwienie jest zarazem ostrzeżeniem, dysponuje on bowiem jednym z najbardziej toksycznych jadów w świecie zwierząt. Na szczęście z uwagi na łagodne usposobienie i niewielką paszczę, nie atakuje zazwyczaj ludzi. W tej istnej dżungli zabawny tapir amerykański znajduje ogromną ilość jedzenia w postaci owoców, kwiatów, pąków i owadów. Na drzewach uwijają się oposy, mrówkojadki, a także różne gatunki naczelnych, w tym kapucynki i wyjce. Wśród licznych nietoperzy występuje zaś legendarny wampir, średniej wielkości nietoperz, którego conocny nawyk spijania kilku kropel krwi ptaków lub ssaków tak bardzo pobudził ludzką wyobraźnię. (R.M.S.)

Tekst zapożyczony z książki "Najwspanialsze Parki Narodowe świata" wydawnictwa WARBUD S.A.

 

Film: Wodospady Iquazu - by Expedia