Wyjazd do Indochin był zorganizowany i prowadzony przez Agencję Trekingową Everest z Opola i był częścią wyprawy 'W 90 DNI DOOKOŁA ŚWIATA', która zakończyła się na przełomie stycznia i lutego 2011 roku. Relacja z Kambodży gdzie odwiedziliśmy m.in. światynię Angkor i Phnom Penh.

 INDOCHINY 2010 - KAMBODŻA

POIPET

Poipet jest jednym z najpopularniejszych przejść granicznych między Tajlandią i Kambodżą. Po drugiej stronie granicy znajduje się miasto Aranyaprathet. Z przejścia granicznego kursują bezpłatne busy, które podwożą do autobusów do Siem Reap. Hazard w Tajlandii jest zakazany i dlatego tuż za granicą w Poipet roi się od kasyn. Miasto ma opinię mało bezpiecznego, a my tylko przekroczyliśmy granicę i pojechaliśmy do Siem Reap.

SIEM REAP

Siem Reap - miasto w północno-zachodniej Kambodży, na równinie Kambodżańskiej, nad rzeką Siem Reap, ośrodek administracyjny prowincji Siem Reap. Około 128,5 tys. mieszkańców - czwarte pod względem wielkości miasto kraju. W pobliżu Siem Reap znajdują się pozostałości dawnej stolicy Imperium Khmerskiego, Angkoru. Nazwa miasta oznacza "Klęska Syjamu", na cześć zwycięskiej bitwy, którą Khmerzy stoczyli z Tajami (d. Syjamczykami).
W zawiązku ze stabilizacją sytuacji politycznej w Kambodży, od końca lat 90. burzliwie rośnie liczba turystów odwiedzających Siem Reap, co powoduje szybki rozwój miasta. Na potrzeby turystów wybudowano międzynarodowe lotnisko oraz liczne hotele.
Źródło: Wikipedia

ANGKOR WAT

Okres angkorski w historii Kambodży zaczyna się na przełomie VIII i IX w. n.e. od wyzwolenia kraju spod panowania najeźdżców z Jawy. W drugiej połowie VIII w. wschodnie Indochiny zostały najechane przez Jawajczyków, Czenla - położone w dolnym biegu Mekongu państwo Khmerów - zostało podporządkowane władzy jawajskiej dynastii Sailendra.
Według inskrypcji Sdok Kak Thom z 1053 r. wyzwoliciel - Dżajawarman II - przybył z miejsca określonego nazwą Java (wg współczesnych historyków nie musi to być wyspa Jawa), wyparł okupantów i w 802 r. na górze Mahendra (obecnie Phnom Kulen) ogłosił się cakravarti - "król wszechwładny", a więc niezależny od dotychczasowych zwierzchników z Jawy. Przeprowadzona przy tym ceremonia religijna ustanawiała jednocześnie kult devaraja - "boga-króla". Dżajawarman II znany jest z tego, Że kilkakrotnie przenosił swoją stolicę. Ostatecznie została nią Hariharalaya (obecnie Roluos) leżąca 13 km na wschód od Siem Reap.
Panujący w latach 889-900 Jaszowarman I przeniósł‚ stolicę do Jaszodharapury (obecnie Phnom Bakheng), położonej ok. 7 km na północ od Siem Reap. Na początku XII w. król Surjawarman II buduje w pobliżu świątynię Angkor Wat, będącą prawdopodobnie świątynią pośmiertną dla niego i jego przodków.
Po śmierci Surjawarmana II następuje okres wojen domowych zakończonych w 1181 r. koronacją zwycięzcy - Dżajawarmana VII. Nowy król rozszerza swoje panowanie na większą część Indochin, od morza Południowo-Chińskiego do zachodnich wybrzeży półwyspu. Stolica zostaje rozbudowana do niebywałych rozmiarĂłw. Powstaje otoczone murem miasto Angkor Thom, świątynie: Bajon, Ta Prohm, Preah Khan. Pochodząca z końca X w. świątynia-piramida Phimeanakas zostaje przebudowana na pałac królewski, a przed nią zostają wybudowane monumentalne tarasy przeznaczone do uroczystości państwowych.
Po śmierci Dżajawarmana VII państwo stopniowo słabnie. Pod koniec XIII w. na zachód od Angkoru zaczynają tworzyć swoje państwo Tajowie wyparci z Junnanu przez zagony cesarza Kubilaja. W 1432 r., po najeździe tajskim, stolica państwa Khmerów zostaje przeniesiona w okolicę dzisiejszego Phnom Penh. Datę tę uważa się za kończąca angkorski okres historii Kambodży.
Miasto Angkor, mimo że nie odgrywa już żadnej roli politycznej, nie wyludniło się. Europejska legenda o zaginionym, zarośniętym dżunglą mieście jest tylko legendą. Świadczą o tym pochodzące z późniejszych okresów reliefy, inskrypcje i inne elementy zabytków Angkoru, a także relacje docierających w te strony podróżników. W 1586 r. do Angkor dotarł kapucyn Antonio da Magdalena, a niedługo po nim inni portugalscy misjonarze: Marcello de Ribadeneyra, Gabriel de San Antonio, Antonio Dorta, Luys de Fonseca. Przypuszczali oni, że miasto mogło być dziełem Aleksandra Wielkiego lub spuścizną imperium rzymskiego.
To wspaniałe kamienne miasto przez prawie 400 lat pozostawało w zapomnieniu. Dopiero w latach 60 XIX w., kiedy francuski podróżnik Henri Monuhit opublikował relacje ze swoich podróży do Azji Południowo-Wschodniej, świat zainteresował sie Angkorem. Przez kolejne lata trwały intensywne prace nad wydobywaniem monumentalnych, bezcennych pamiątek dawnej potęgi Kambodży spod gęstych konarów drzew, lian i korzeni, które na przestrzeni wieków porosły kamienne miasto.
Prace badawcze i konserwatorskie prowadzone są od początku XX w. do chwili obecnej. W konserwacji brały udział również polskie Pracownie Konserwacji Zabytków (świątynia Bajon). W czasie rządów Czerwonych Khmerów prace zostały wstrzymane, cudzoziemscy konserwatorzy wyrzuceni, a część dokumentacji zniszczona. Po upadku reżimu archeologowie stanęli przed zadaniem poukładania największych puzzli świata – odtworzenia budowli uprzednio rozebranych dla umożliwienia innych prac.

ŚWIĄTYNIA ANGKOR WAT 

Angkor Wat – największa, najważniejsza i najbardziej znana świątynia w kompleksie Angkor, położonym w prowincji Siem Reap w Kambodży.
świątynia Angkor została zbudowana przez Surjawarmana II (1113-1150 n.e.) ku czci hinduskiego bóstwa Wisznu, z którym, jako władca-bóg, król ten się identyfikował. Przy budowie tego kompleksu pracowało około 5 tysięcy rzemieślników i 50 tysięcy robotników. Całkowita powierzchnia razem z murami zewnętrznymi i fosą to 2,08 km2. Najwyższa z wież mierzy 65 metrów. Do jego wykonania wykorzystano wykazujący się dużą twardością lateryt. Jeden z największych skarbów Angkor Wat to kamienny "arras" ciągnący się na długości ponad 900 metrów, na którym widnieje prawie 20 tysięcy postaci przedstawiających realistyczne sceny z eposów indyjskich Ramajany i Mahabharaty, jak również życie dworu. Godne uwagi jest jedno z najsłynniejszych i najbardziej reprezentacyjnych dzieł w sztuce Khmerów: bogowie wraz z demonami ubijają Morze Mleka, aby wydobyć z głębin eliksir nieśmiertelności. Wszystkie reliefy wyróżniają się nad wyraz subtelnym pięknem i wielką precyzją. Płaskorzeźby w całym Angkor malowano początkowo na wiele kolorów. W samym sercu świątyni, dominując nad wszystkimi innymi elementami, znajdował się złoty posąg Wisznu jadącego na grzbiecie garudy - świętego ptaka o ludzkim ciele, z dziobem i szponami drapieżnika. Jest to najlepiej zachowany przykład architektury Khmerów. Świątynia leży 1,3 km na południe od miasta królewskiego Angkor Thom. Słowo Angkor to miejscowa forma słowa nokor które pochodzi od sanskryckiego słowa nagara, oznaczającego miasto. Wat to słowo oznaczające świątynię we wszystkich krajach Indochin oraz m.in. w Birmie, czy Tajlandii. Słowa Angkor i Wat razem oznaczają "Miejska Świątynia". Jego piękno i rozległość są tak wielkie, że wielu uważa go za jeden z siedmiu cudów świata (średniowiecznego).
Angkor Wat został zbudowany jako świątynia hinduistyczna. Koncepcja władcy, stanowiącego uosobienie bóstwa, została tu przetransponowana w lingam. Po śmierci panującego świątynię zwykle zamieniano w mauzoleum. Dżajawarman VII przekształcił budowlę na światynię buddyjską. Po jego śmierci buddyjskie symbole zostały zniszczone i przywrócony hinduistyczny charakter świątyni. Niektóre elementy zostały zamurowane, jak np. otwarta przez Commaille'a w 1908 r. komora z wielką figurą Buddy na najwyższym piętrze.

 Film: Małpy w Angkor Wat

PRASAT KRAVAN 

Należąca do kompleksu Angkor światynia Prasat Kravan została zbudowana ok. 921 roku przez dworskich urzędników króla Harshavara I. Jej największym skarbem są zachwycające płaskorzeźby Wisznu i Lakszmi. Pięć wież świątynnych Prasat Kravan zostało pieczołowicie odrestaurowanych. W latach 30 XX wieku oczyszczono mury świątyni z rośliności, zaś w latach 60 podjęto się rekonstrukcji wież. Do dziś na niektórych cegłach dostrzec możemy sygnaturę "CA", co oznacza Conservation Angkor. Światynia jest zorientowana na wschód i otoczona małą fosą. Jej wieże wzniesione z cegły o rudawym odcieniu, położone są na wspólnej podstawie. Na środkowej wieży znajdują się wspaniałe rzeźby przedstawiające różne wyobrażenia boga Wisznu - stróża opatrzności. Zobaczymy tu m.in. czterorękiego Wisznu dosiadającego mityznego ptaka - Garudę, Wisznu kroczącego i dzierżącego swoje atrybuty (konchę, maczugę i lotos) oraz dumnie stojącego ośmiorękiego Wisznu. Wieża północna kryje płaskorzeźby ukazujące lakszmi - jego żonę. Na jednym z przedstawień bogini dzierży trójząb Siwy i dysk Wisznu, na innym jest ukazana z kwiatami lotosu.
Źródło:

BANTEAY KDEI

Nazwa Banteay Kdei czyli Cytadela Cel odnosi się do czasów dawnej świetności budowli, kiedy to znajdowały się na jej terenie mieszkania mnichów. Budowla została wzniesiona na ruinach buddyjskiej świątyni przez Jayavarmana VII w 1181 roku, oddawał on tutaj cześć swojej matce, ojcu oraz królewskiemu nauczycielowi. Banteay Kdei przypomina świątynię Ta Prohm, posiada jednak mniej ozdób i jest mniejsza. Świątynia jest w bardzo złym stanie - do budowy użyto kruchego piaskowca.

Źródło:

TA PROHM

Około kilometra na wschód od Angkor Thom leży świątynia Radżawihara znana obecnie jako Ta Prohm. Zbudowana na przełomie XII i XIII wieku przez króla Jayavarmana VII jako klasztor i uniwersytet buddyjski w tradycji Mahajana. Być może na szczęście dla odwiedzających Ta Prohm praktycznie nie była modyfikowana przez ostatnie 700 lat. Ta XIII wieczna świątynia jest największą budowlą okresu ankorskiego. Przy jej budowie pracowało niemal 80 tys. robotników. Świątynia ta od wieków prowadzi nierówną walkę z siłami natury. Niestety dżungla zrobiła swoje, olbrzymie drzewa porastające kamienie i wdzierające się do wnętrz budowli sprawiły, iż świątynia ta Prohm popadła w ruinę. Niektóre jej fragmenty wyłączono z możliwości zwiedzania ze względu na ryzyko zawalenia. Mimo zniszczeń budowla ta sprawia niesamowite wrażenie. Kamienie oplecione korzeniami tworzą sieć tajemniczych korytarzy, które wydają się być filmową scenerią. Dlatego też właśnie przestrzenie Ta Prohm stały się tłem akcji filmów o przygodach Indiany Jonesa i Tomb Raider.

Źródło:

 TA KHEO

Ta Kheo została zbudowana w okresie koniec X w. - pozatek XI w. przez króla Jayavarmana V - to wysoka świątynia poświęcona bogu Sziwa. Pierwsza budowla w całości zbudowana z kamienia - była ona świątynia królewską Jayavarmana V. Wiele budowli z okresu Angkor nigdy nie zostało dokończonych, jednak budowę Ta Kheo porzucono bardzo wcześnie, na etapie dekoracji, których jest niewiele.

Źródło:

ANGKOR THOM

Angkor Thom założył król Dżajawarman VII i od razu stało się miejscem wielkich projektów budowlanych. Jedna z alegorycznych inskrypcji odnalezionych w ruinach miasta przedstawia króla-założyciela jako woźnicę, zaś miasto jako most po którym przejeżdża.
Wcześniej stolicą Angkoru była Jaszodharapura, ze świątynią Phnom Bakheng w centrum, położona nieco na południe od Angkor Thom. Rozwijające się miasto wchłonęło jej pozostałości. Wiele znakomitych zbudowanych wcześniej świątyń takich jak Baphuon czy Phimeanakas weszło w skład kompleksu pałacu królewskiego nowego miasta. Khmerzy prawdopodobnie uważali Angkor Thom za kontynuację poprzedniej stolicy. Jeszcze w XIV w. powstawały inskrypcje prezentujące nową stolicę pod starą nazwą. Obecna nazwa pojawiła się dopiero w XVI w.
Ostatnią do dziś zachowaną świątynią zbudowaną w Angkor Thom była Prasat Top (East) zwana też Mangalartha. Oficjalnie ufundowana przez Dżajawarmana VII, została konsekrowana dopiero w 1295 r. Po tej dacie powstało jeszcze wiele budowli, stawianych jednak z nietrwałych materiałów przez co nie dotrwały do dziś.

Źródło: Wikipedia

ANGKOR THOM - BAYON 

Pod koniec XII wieku król Dżajawarman VII (panujący w latach 1181-1219) rozpoczął budowę nowej stolicy państwa Khmerów - Angkor Thom ("Wielkie Miasto"). W centrum liczącego 9 km2, otoczonego murami miasta, oddalonego mniej więcej o kilometr od Angkor Wat, wybudowano główną świątynię okręgu - Bayon.
Bayon bez trudu można odróżnić od innych świątyń Angkoru, charakteryzują go następujące szczegóły:
- Centralna świątynia jest okrągła, a nie jak w większości świątyń tego okresu - kwadratowa.
- Zespół świątynny był przez stulecia rozbudowywany i rozszerzany, przez co zyskał bardziej skomplikowany plan niż inne budowle.
- Świątynia nie jest otoczona murem, ale otwartą kolumnadą.
- Na wieżach wykuto w kamieniu ponad 200, wysokich na 7 metrów, uśmiechniętych twarzy Buddy. Pierwotnie liczba wież wynosiła 54, z czego do dzisiaj pozostało tylko 37 (częściowo odrestaurowanych). Na większości wież widnieją cztery twarze, skierowane w cztery strony świata, podczas gdy na niektórych są tylko dwa albo trzy boskie oblicza. Niektórzy badacze sądzą, iż pierwowzorem twarzy o lodowatym uśmiechu był sam Dżajawarman VII - król, który nakazał budowę tej świątyni.
Centralna Świątynia otoczona jest dwiema kwadratowymi galeriami, których ściany pokrywają płaskorzeźby (jest ich łącznie 11 000). Ilustrują one historyczne opowieści Khmerów, m.in. o wojnach prowadzonych przeciwko Królestwu Cham (wschodniemu sąsiadowi z dzisiejszego południowego Wietnamu) czy o bogatym w ryby jeziorze Tonle Sap. Niezwykle obrazowo przedstawiono na nich także życie w XII-wiecznej Kambodży, nie zapominając o popularnych walkach kogutów i bokserów. Na galerii wewnętrznej dostrzec można sceny zaczerpnięte z mitologii hinduistycznej.
Szczególne znaczenie dla historyków mają płaskorzeźby ukazujące dzień powszedni z życia Khmerów. Z historycznego Angkoru nie zachowały się bowiem żadne pisemne świadectwa jego dziejów. Pisano wówczas na liściach palmowych, a te, podobnie jak budowle z drewna, dawno padły ofiarą tropikalnego klimatu. Jedyne znane autentyczne wzmianki o Angkorze pochodzą z relacji Zhou Daguan, chińskiego ambasadora, który przez rok (od sierpnia 1296 do lipca 1297) przebywał w królestwie Khmerów.

We wspaniałych wnętrzach świątyni Bayon dwieście szesnaście twarzy śledzi każdy krok zwiedzającego... Bayon jest obok Angkor Wat najbardziej znanym i równie fascynującym kompleksem świątynnym Angkoru. Najlepszym czasem na zwiedzanie jego ruin jest poranek lub wieczór, kiedy gra świateł sprawia, iż kamienne twarze i przestrzenie nabierają niesamowitego wyrazu.

Źródło:

ANGKOR THOM - BAPHUON

Baphuon - budowla ta zostła ukończona w 1060 r. i stanowiła centrum stolicy Udayadityavarmana II, który panował w latach 1050-1066. Została wzniesiona w centrum twierdzy-stolicy imperium Khmerów, Angkor Tom, zaledwie 200 metrów od centralnej świątyni Bayon. To niezwykłej wielkości wzgórze świątynne uległo jednak zniszczeniu, ponieważ techniczne możliwości ówczesnych Khmerów czasami nie nadążały za wymaganiami architektury monumentalnej. Ciężar galerii i narożnych wież na tarasach Baphuon okazał się za duży. Była ona wielokrotnie przebudowywana, a w XV wieku umieszczono na niej 40-metrowy posąg leżącego Buddy. Baphuon została zniszczona prze Czerwonych Khmerów, którzy nie mając wystarczającej ilości dynamitu do wysadzenia świątyń i pałaców Angkor, postanowili starą stolicę rozebrać. Przywódca Czerwonych Khmerów, Saloth Sar (Pol Pot - Pierwszy Brat), zapędził do rozbiórki dziesiątki tysięcy ludzi, którzy wynosili kamień po kamieniu i porzucali w lesie. Dziś archeologowie starają się odbudować Baphuon ze znalezionych kamieni. Świątynia z tego powodu nazywana jest "największym puzzlem świata". Do odgadywania miejsca i pozycji poszczególnych kamieni opracowano specjalny program komputerowy.

Źródło:

ANGKOR THOM - PHIMEANAKAS 

Phimeanakas to świątynia stojąca na piramidzie z laterytu, zwieńczona jedną jedyną wieżą - prasat. Nie jest jasne, który król kazał wznieść tę budowlę. Według, wspomnianego już chińskiego wysłannika Chou Ta-Kuan, była to świątynia ze złota. W rzeczywistości wyłożona złotem była tylko jej kopuła.
Po śmierci Surjawarmana II następuje okres wojen domowych zakończonych w 1181 r. koronacją zwycięscy - Dżajawarmana VII. Pochodząca z końca X w. świątynia-piramida Phimeanakas zostaje przebudowana na pałac królewski, a przed nią zostają wybudowane monumentalne tarasy przeznaczone do uroczystości państwowych.

Źródło:

 ANGKOR THOM - TARAS SŁONI

Taras Słoni jest to budowla z widokiem na Plac Królewski, który Jayavarman VII kazał zbudować jako miejsce parad i ceremonii. Plac z którego dwór obserwował uroczystości religijne i parady ma ponad 300 m długości. Na wysokim na cztery metry murze stoi długi szereg realistycznie wykonanych posągów słoni. Jego przedłużeniem jest kolejny taras, zwany Tarasem Trędowatego Króla.

Źródło:

PREAH KHAN

Świątynia Preah Khan w Angkor, starej stolicy imperim Khmerskiego, jest jednym z najpiękniejszych zabytków tego starego miasta. Podobnie jak całe Angkor, była przez kilkaset lat zarośnięta przez dżunglę i do dziś na niektórych jej budynkach rosną ogromne drzewa, co sprawia surrealistyczne wrażenie.
Podobnie jak świątynia Ta Prohm została zbudowana przez Dżajawarmana VII pod koniec XII wieku. O ile jednak Dżajawarman VII poświecił Ta Prohm swojej matce, to Preah Khan poświecił ojcu. Nazwa Preah Khan znaczy Święty Miecz.
Preah Khan była tymczasową rezydencją Dżajawarmana VII podczas budowy miasta-twierdzy Angkor Tom. Stąd zapewne znajduje się na jej teranie zagadkowy dwukondygnacyjny budynek w stylu podobnym do zabytków greckich. Niestety, jak większość zabytków Angkoru, Preah Khan jest w opłakanym stanie.
Źródło: www.kontrateksty.pl

BANTEAY SREY 

Z pośród kilkudziesięciu budowli położonych w okolicach Angkoru na szczególną uwagę zasługuje znajdująca się około 20 km od Bayon świątynia Banteay Srey (Cytadela Kobiet). Zbudowana z czerwonego piaskowca i bogato zdobiona delikatnymi płaskorzeźbami hinduistyczna świątynia jest poświęcona Sziwie i chociaż znalezione inskrypcje, datowane na 967 r., przypisują ufundowanie świątyni braminowi, to całość sprawia wrażenie jakby zbudowała ją kobieta. Co może być prawdą biorąc pod uwagę to, że płaskorzeźby i dekoracje wyglądają na pochodząe ze znacznie późniejszego okresu, niż stela z inskrypcją.
Kompleks pochodzi z X wieku. Banteay Srey jest czasami określane też jako "cenny klejnot" lub "khmerski klejnot sztuki". Jest to jedyna świątynia w kompleksie Angkor, która nie została wybudowana przez króla. Świątynię kazał wznieść Yajnavaraha, który był doradcą króla Rajendravarmana II. W 1914 r. francuski pisarz Andre Malraux ukradł ze świątyni 4 płaskorzeźby. Wkrótce został aresztowany i dzieła wróciły na swoje miejsce. Dzięki temu wydarzeniu specjaliści zainteresowali się tą świątynią. Już w 1930 r. zaczęto prace konserwatorskie w tym miejscu.

Źródło:

BANTEAY SAMRE

Świątynia Banteay Samre (Cytadela Samre) została wzniesiona na początku XII wieku przez króla Suryarvarmana II albo jednego z jego wysokich urzędników. Nazwa budowli pochodzi od narodu Samre, który niegdyś żył w tym regionie. Przypomina pod wieloma względami Prasat Hin Phimai w dzisiejszej Tajlandii: obie świątynie reprezentują tradycyjne budownictwo okresu angkorskiego. Ich kształt architektoniczny charakteryzują przede wszystkim wieże przypominające kamienne pałki lub kolby kukurydzy.
Wśród zdobień murów Banteay Samre przeważają motywy hinduistyczne, jednak na centralnej wieży świątynnej (prasat) dostrzec można tematy i postacie wywodzące się z kręgu buddyjskiego. Podobną mieszankę ikonografii buddyjskiej i hinduskiej reprezentują płaskorzeźby z Prasat Hin Phimai.
Banteay Samre znajduje się na uboczu popularnych tras turystycznych, około 500 m od wioski Pradak, która leży nad wyschniętym Wschodnim Baray (baray - zbiornik wodny) i którą zamieszkiwali niegdyś (wedle wszelkiego prawdopodobieństwa) przodkowie Samre.

Źródło:

 PHNOM BAKHENG

Król Yasovarman I, panujący w latach 889-915, przeniósł stolicę swego państwa z Roluos do niezbyt odległego miejsca zwanego dzisiaj Angkor. Na wszystkich czterech wzgórzach otaczających równinę kazał zbudować świątynie: Phnom Dei na północy, Phnom Bok na wschodzie, Phnom Krom na południu i Phnom Bakheng na zachodzie. To ostatnie wzgórze - Phnom Bakheng wybrał na swoją nową państwową świątynię. Dookoła kazał zbudować nową stolicę - Yashodharapura (co znaczy w przybliżeniu: „miasto, które jest dowodem chwały”). Budowniczowie wykorzystali skalny materiał wzgórza do wzniesienia świątyni w kształcie piramidy. Na wierzchołku wzgórza została wykuta platforma o wymiarach ok. 200 na 100 m, na której postawiono pięciopiętrową piramidę. Miała ona kwadratową podstawę o boku 76 m i wysokość 13 m. Interesująca jest tutaj próba optycznego powiększenia piramidy: wysokość jej pięter zmniejszała się stopniowo ku górze, również lwy strzegące schodów stawały się coraz mniejsze. Kompleks otaczały mury czterokilometrowej długości i szeroka na 200 m fosa. Phnom Bakheng ze swoimi czterema bramami był jednym z największych miast ówczesnego świata. Phnom Bakheng jest doskonałym miejscem, aby przy dobrej pogodzie, podziwiać wschody i zachody słońca. Poza tym rozciąga się stąd przepiękny widok na Angkor Wat.

  WIOSKA NA JEZIORZE TONLE SAP

Jezioro Tonle Sap jest drugim po Mekongu, najważniejszym elementem hydrograficznym kraju. To także największe jezioro Półwyspu Indochińskiego.
Tonle Sap zmienia swą pojemność w zależności od pory roku - podczas pory deszczowej przejmuje on część masy wód z Mekongu, osiągając wówczas powierzchnię nawet 10 tys. km2, zaś w porze suchej wody jeziora wpływają do Mekongu, tym samym jego powierzchnia może zmniejszyć się do 2,5 tys. km2. To samo dzieje się z głębokością jeziora, która może wynosić od 3 do 12 m.
Jezioro łączy się z Mekongiem i doskonale "współpracuje" z nim od wieków, za pośrednictwem jednego z dopywów, również noszącego nazwę Tonle Sap.
Jezioro jest nie tylko pięknym, ale też niezwykle praktycznym elementem kambodżańskiego krajobrazu: usprawnia gospodarkę kraju, dostarczając ogromnej masy ryb przeróżnych gatunków.
W jego wodach żyje ponad 300 gatunków ryb słodkowodnych, a także węże, krokodyle, żółwie i wydry. Nad taflą wody dostrzec można także ptactwo przeróżnych gatunków, m.in. bociany i pelikany.
Otaczające jezioro lasy bagienne, regularnie zalewane przez wodę, są doskonałym schronieniem dla ryb w okresie tarła i składania ikry.Chong Khneas to słynna pływająca wieś położona u brzegów jeziora, będąca bazą wypadową do wycieczek po Tonle Sap. Z Siem Reap można to dotrzeć tu w ok. 30 min.
Można zdecydować się na 2-godzinny rejs po okolicznych wioskach. Obserwowaliśmy zza burty mieszkańców żyjących w pływających wioskach u brzegów jeziora, mających tam swoje domy, szkoły, kaplice, gospodarstwa i chlewy.
Chong Khneas, z racji tego, że jest ważnym centrum turystycznym, z roku na rok staje się miejscem coraz bardziej skomercjalizowanym. Podróżując po wodach Tonle Sap niech nie zdziwi nas zatem widok specjalnie zorganizowanych dla turystów wystaw związanych z lokalną przyrodą i kulturą, a także sklepów z pamiątkami.

 PHNOM PENH

Phnom Penh - stolica Kambodży położona w południowo-zachodniej części kraju, przy ujściu rzeki Tonle Sap do Mekongu. Według legendy w 1370 bogata dama imieniem Yu Penh, która miała pałac nad brzegiem Mekongu zauważyła w rzece przepływający ogromny pień koki. Postanowiła go wyłowić i wspólnymi siłami wraz z sąsiadami wyciągnęła ten pień drzewa z rzeki. Okazało się, że w środku znajdują się cztery brązowe statuetki Buddy i jedna kamienna figurka bogini (Prah Noreay). Pani Penh jak i sąsiedzi, którzy pomagali jej w wyciąganiu pnia z wód Mekongu, potraktowali to zjawisko jako zapowiedź pomyślnych wydarzeń. Umieścili statuetki Buddy i bogini w naprędce zbudowanej kaplicy a kilka lat później zaczęli budować wzgórze, aby w jakiś szczególny sposób uhonorować to znalezisko. Tak powstała góra - nazwana Phnom Daun Penh (Góra Pani Penh). Jest to sztucznie usypane wzgórze górujące nad miastem, które ma 27 metrów wysokości. Również w początkach XVII wieku, kiedy świątynia została rozbudowana, został dobudowany klasztor Wat Phnom. Na wzgórzu tym byli chowani wielcy dostojnicy państwowi i królowie khmerscy.

Phnom Penh to główny ośrodek przemysłowy i naukowo - kulturowy kraju. Zakłady przemysłu spożywczego (łuszczarnie ryżu, browary, cukrownie, olejarnie, przetwórnie ryb, przemysł tytoniowy), drzewnego, włókienniczego, metalowego i elektromaszynowego (budowa łodzi, montaż ciągników, przemysł samochodowy). Liczne rzemiosło artystyczne (wyroby ze srebra i kości słoniowej).
Duży port rzeczny dostępny dla małych statków morskich. Międzynarodowy port lotniczy w (Pochentong). Węzeł drogowy, stacja kolejowa na trasie Ho Chi Minh - Bangkok. Połączenie linią kolejową i drogą samochodową z głównym portem morskim Kompong Som.

 PAŁAC KRÓLEWSKI I SREBRNA PAGODA

Pałac zbudował król Norodom w 1870 roku. W skład zespołu pałacowego wchodzi m.in. Rezydencja Królewska, Sala Tronowa, Srebrna Pagoda. Pałac jest otwarty zawsze, za wyjątkiem dni, kiedy przebywa w nim król.
Srebrna Pagoda (Wat Preah Keo Morokat) należy do największych atrakcji miasta, ze względu na przechowywaną w niej bogatą kolekcję bezcennych przedmiotów, takich jak "Szmaragdowy Budda", statuetki z okresu Angkor czy królewska lektyka. Nazwa pagody pochodzi od ponad 5000 srebrnych płytek, które pokrywają jej podłogę. Zewnętrzne ściany ozdabiają obrazy z eposu "Ramajana", które powstały na przełomie XIX i XX wieków.

WIĘZIENIE TOUL SENG 

Do 1975 roku w Toul Seng mieściła się szkoła. "Czerwoni Khmerzy" zamienili to miejsce w więzienie. Więziono i w okrutny sposób torturowano tutaj ponad 17 tysięcy ludzi. Z nich tylko siedem osób przeżyło. Obecnie w budynku mieści się muzeum. Cele i sale tortur pozostawiono w stanie, w którym porzucili je "Czerwoni Khmerzy". Oprawcy więzionych tu ludzi prowadzili dokładną dokumentację więźniów, która zawiera m.in. tysiące zdjęć ofiar. W muzeum można też zobaczyć obrazy torur, namalowane przez Vann Nath, jednego z siedmiu ludzi, którzy przeżyli Toul Sleng.
Źródło: www.thaitravelers.com

 Portal abckambodza.pl - kompendium przydatnych i aktualnych informacji o Kambodży:

POLECANE ARTYKUŁY: