Facebook - polub nas!

Znajdź skrytkę!

Polecamy

Rezerwat LubygośćWyprawa do Rezerwatu Lubygość przez który przebiega czerwony szlak kaszubski. Głównymi atrakcjami były Groty Mirachowskie - to oprócz jaskini Mechowskiej jedyna taka atrakcja na kaszubach oraz bunkier z czasów II wojny światowej organizacji "Gryf Pomorski". Oczywiście samo jezioro Lubygość i Lasy Mirachowskie to naprawdę "piekne okoliczności przyrody"...

 

 

Rezerwat Lubygość

Długie oraz wąskie jezioro rynnowe o stromych i zalesionych brzegach o powierzchni całkowitej 17,8 ha, położone na północny zachód od Mirachowa w gminie Kartuzy, w powiecie kartuskim (województwo pomorskie), na Pojezierzu Kaszubskim w zespole jezior Potęgowskich - wyróżnia się wyjątkową malowniczością wśród jezior Pojezierza Kaszubskiego. Jest otoczone rezerwatem krajobrazowym o takiej samej nazwie. Wzdłuż jego brzegów ciągną się liściaste lasy o charakterze łęgów lub olsów, a na przybrzeżnych wodach występują grzybienie północne, będące reliktem polodowcowym oraz grążel żółty. Na otaczających zboczach przeważa kwaśna buczyna niżowa. Drzewostan tworzą buki, dęby i sosny, osiągające wiek ok. 200 lat. Na wschodnim brzegu jeziora znajduje się miejsce widokowe, z którego można podziwiać główny walor rezerwatu – piękny wodno-leśny krajobraz. Cechą charakterystyczną akwenu jest woda o krwisto-brunatnym zabarwieniu, zarówno w jeziorze jak i dopływających strumieniach. Mimo tej nietypowej barwy, w jeziorze można się kąpać, choć niedostępne brzegi i spora odległość od najbliższego parkingu powodują, że nie jest to często odwiedzane miejsce - tak było, tak było...

GROTY MIRACHOWSKIE 

Na północno- wschodnim brzegu jeziora, znajduje się ciekawostka geomorfologiczna, są to groty żwirowo- zlepieńcowe, wymyte przez deszcze ze stromych zboczy. Groty leżą na południowo-zachodnim stoku wyrobiska żwirowego nad jeziorem Lubygość. W przeszłości stanowiły jedna większą całość która została zniszczona na skutek podebrania żwiru poniżej ławicy zlepieńca. Zbyt mała wytrzymałość mechaniczna tej skały spowodowała osuniecie się jej na dno żwirowni, skąd duże fragmenty przeszkadzające w wydobyciu żwiru wyciągnięto na pobocze drogi dojazdowej do wykopu, gdzie oglądać je można do dziś.
Jaskinia należy chyba do najmłodszych jaskiń w Polsce a jej powstanie nie całkiem jest naturalne. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych wydobywano tu żwir odsłaniając ławice zlepieńca żwirowego powstałego na skutek scementowania żwiru węglanem wapnia pochodzącego z wody przesiąkającej przez cienka warstwę gliny morenowej. Dno wykopu leżało sporo ponad 3 metry poniżej dolnych warstw zlepieńca, co powodowało częste jego obrywy i zmuszało do wyciągania końmi sporych złomów skalnych poza wykop, by umożliwić dalsze wydobycie żwiru. Te kłopoty oraz zbyt duże zanieczyszczenie żwiru glina i powstanie rezerwatu spowodowało zaprzestanie dalszego wydobycia. Górne warstwy zlepieńca stanowią jednolita płytę wspierającą się na kolumnach. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełnia luźny żwir który na skutek erozji wysypał się na dno starej żwirowni. To zjawisko przyczyniło się bezpośrednio do powstania znanych obecnie próżni. Wydaje się ze porastająca zbocze roślinność (szczególnie drzewa olszy czarnej) zniszczy je równie szybko jak powstały.

Groty MirachowskieGroty Mirachowskie

Groty Mirachowskie - źródło: http://www.sktj.pl/epimenides/pomor/mirachow_p.html

 REZERWAT LUBYGOŚĆ

Rezerwat "Jezioro Lubygość" utworzono w roku 1962, ma powierzchnię 70,85 ha i położony jest w leśnictwie Mirachowo. W rezerwacie stwierdzono około 270 gatunków roślin naczyniowych, spośród których pięć podlega ścisłej ochronie gatunkowej: grzybienie północne, paprotka zwyczajna, podrzeń żebrowiec, widłak jałowcowaty, widłak goździsty i wroniec widlasty. Pięć gatunków objętych jest ochroną częściową: bluszcz pospolity, konwalia majowa, grążel żółty, kruszyna pospolita i przytulia wonna. Część z nich, to jest: wroniec widlasty, przetacznik górski czy podrzeń żebrowiec, to gatunki o charakterze podgórsko - górskim. Wartość przyrodniczą rezerwatu podkreśla obecność siedmiu gatunków roślin znajdujących się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego i Wielkopolski. Są to: grzybienie północne, narecznica grzebieniasta, podrzeń żebrowiec, przetacznik górski, widłak goździsty, widłak jałowcowaty i wroniec widlasty. Na pniach starych buków spotyka się poza tym, podlegające ochronie ścisłej, porosty z rodzaju brodaczka. Z ptaków lęgowych występuje tu gągoł – kaczka gniazdująca w dziuplach - i samotnik (brodziec).
Rezerwat podziwiać można wędrując drogą leśną od leśniczówki Mirachowo dalej biegnącą wzdłuż północnego brzegu jeziora.

 "PTASIA WOLA" - BUNKIER ORGANIZACJI GRYF POMORSKI

Kolejnym miejscem, które odwiedziliąmy nad jeziorem Lubygość jest Bunkier "Ptasia Wola" i krzyż upamiętniający bohaterskich obrońców.

Przebieg bohaterskiej walki żołnierzy "Gryfa Pomorskiego" w bunkrze "Ptasia Wola" - 25 wrzesień 1943 r.

Pod koniec lata 1943 roku Gestapo nasiliło działania skierowane na rozbicie Tajnej Organizacji Wojskowej "Gryf Pomorski". Grupa gestapowców z Janem Kaszubowskim na czele i Janem Biangą we wrześniu 1943 roku otoczyła część Lasów Mirachowskich w celu likwidacji oddziału "Gryfa Pomorskiego" działającego w tych okolicach. Udało im się otoczyć bunkier "Ptasia Wola", w którym kwaterowało wraz z sąsiednim bunkrem (już nie istniejącym) ok. 20-tu żołnierzy. Według relacji żołnierzy "Gryfa Pomorskiego" z tego oddziału, którzy przeżyli wojnę, walka ta miała następujący przebieg:
Przez otwór służący do wentylacji bunkra i rury do pieca, zostały przez Gestapo wrzucone granaty. Dowódca bunkra błyskawicznie odrzucił granaty na zewnątrz, ale jeden wybuchł w środku raniąc żołnierzy. Dowódca wydał rozkaz: "do boju". Sam pierwszy oddał kilka serii ognia w kierunku gestapowców, a " gryfowcy" w tym czasie błyskawicznie wyskakiwali na powierzchnię rozpoczynając walkę. Naprzeciwko, od strony jeziora Lubygość, ustawione były karabiny maszynowe gestapowców, którzy huraganowym ogniem strzelali do naszych żołnierzy. Zabici zostali: Jan Gruba lat 18, Jan Labuda lat 21, Klemens Studziński lat 21. Jan Os lat 22 został wzięty do niewoli i postawiony przed niemieckim sądem wojskowym w Gdańsku, skazany na śmierć i 10.01.1944 r. został stracony w Królewcu. Ponadto jeden żołnierz został ciężko ranny, a 4-ech lżej. Reszta po bohaterskiej walce zdołała się przebić przez okrążenie oddziałów niemieckich i uszła z życiem.

Obecnie bunkier został zrekonstruowany - w pierwotnej formie był dużo większy niż rekonstrukcja (na rysunku) - obecnie to jedna komora i korytarz z wyjściem przez wyłaz. Replika bunkra PTASIA WOLA została wybudowana w Szymbarku. 

Rysunek bunkra PTASIA WOLA ( z tablicy informacyjnej)

kaszubski czerwony szlak - mapaCZERWONY SZLAK KASZUBSKI 

Po przejściu rezerwatu północnym brzegiem jeziora Lubygość wróciliśmy brzegiem przeciwnym idąc czerwonym Szlakiem Kaszubskim. Szlak ten prowadzi południowym brzegiem jeziora do leśniczówki Mirachowo lub do Szczeliny Lechickiej i jezior Potęgowskich. My wybraliśmy powrót do leśniczówki :)

 Szlak Kaszubski to najdłuższy i zarazem chyba najpiękniejszy szlak całego regionu gdańskiego. Krętą trasą przemierza głównie niemal cały obszar Pojezierza Kaszubskiego (a przynajmniej zachodnią, lwią jego część) zaznajamiając z większością jego najcenniejszych walorów. Na jego trasie znajdują się Lasy Mirachowskie oraz Jeziora Raduńskie czyli centralna część Wysoczyzny Pojezierza Kaszubskiego, okolice Kościerzyny a także rejon jezior wdzydzkich. Początkowy odcinek szlaku to wędrówka z prawie miejskich Sierakowic przez stosunkowo mało znane, sławione przez Majkowskiego, Lasy Mirachowskie ozdobione między innymi: piękną Rynną Potęgowską, ogladaną zwłaszcza z Lechickiej Szczeliny, tajemniczym Lubygościem czy też niezwykłą Mirachowską Świtezią - Jeziorem Kamiennym. 

szlak kaszubski - część północna
Szlak Kaszubski - część północna

Po odwiedzeniu Kartuz nie bez słuszności pretendujących do miana stolicy Kaszub, przynajmniej tych gdańskich, szlak wkracza w najpiękniejszą i najbardziej znaną partię Pojezierza Kaszubskiego. Najpierw jest Chmielno, uchodzące za najładniejszy zakątek Ziemi Kaszubskiej, słynne także z kaszubskiej ceramiki Neclów. Tutaj zaczyna się "Kółko Raduńskie", kaszubski naszyjnik jezior nanizanych na nić Raduni, przez który przewija się szlak na przemian z Kaszubską Drogą.  Żegnając ten niezapomniany krąg jezior, z których najpiękniejsze leżą u stóp najwyższych na północy Wzgórz Szymbarskich szlak zmierza ku "Kaszubskiemu Morzu", jak tutejsi mieszkańcy zwą jezioro Wdzydze. Po drodze w równie uroczej okolicy - Łubiana, która zdobyła rozgłos porcelaną przyozdabianą kaszubskimi wzorami. W końcowej części szlaku możliwość zwiedzenia leżącego u tzw. Krzyża, czyli w pobliżu zbiegu wszystkich ramion Kaszubskiego Morza - Kaszubskiego Parku Etnograficznego we Wdzydzach, najstarszego skansenu w Polsce.
Szlak jest bardzo atrakcyjny przez cały rok, bowiem każda pora roku wydobywa inny, odmienny walor pejzażu kaszubskiego pojezierza. Trasę daje się pokonać przy podzieleniu jej na odcinki jednodniowe, jak i w całości podczas jednej wędrówki korzystając z różnorodnych możliwości noclegowych po drodze. Dojazdy na szlak (punkty etapowe) są dosyć dogodne (z wyjątkiem może odcinka początkowego); do niektórych miejsc nawet bardzo dobre. Szlak Kaszubski jest bardzo zróżnicowany zarówno jeśli chodzi o walory krajobrazowe jak i w odniesieniu do trudów wędrówki. Znaleźć tu można odcinki łatwe, dogodne także dla innych rodzajów turystyki, ale też fragmenty przeznaczone dla wytrawniejszych piechurów.
Szlak posiada liczne połączenia z innymi szlakami województwa, co pozwala kontynuować wędrówkę na innych trasach lub odbywać wycieczki kombinowane. W Sierakowicach - także początek lub koniec innych znakowanych tras: zielonego szlaku Kręgów Kamiennych i znaczonego na czarno szlaku Wzgórz Szymbarskich. W rejonie Wieżycy - z Krzesznej możliwość odejścia od szlaku i dostania się na kulminację Wzgórz Szymbarskich wykorzystując szlak żółty Krzeszna - Szymbark. W Gołubiu i w Loryńcu ponowne spotkanie z tymi szlakami (czarnym i zielonym). Ponadto wcześniej w Kartuzach możliwość przejścia na trasę szlaku Kartuskiego koloru niebieskiego. W końcowym Gołuniu połączenia ze szlakami: znanym już zielonym Kręgów Kamiennych i czarnym Wdzydzkim.

My na ten szlak wrócimy :)

szlak kaszubski - część południowa
Szlak Kaszubski - część południowa

Źródło: http://www.pomorskie.pttk.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=186&Itemid=67

Znakowane szlaki turystyczne województwa pomorskiego