Podczas sierpniowego pobytu w Szkodnikówce wybraliśmy się na ścieżke przyrodniczą w okolicach Rekowa prowadzącą przez najwyższe wzniesienie pojezierza bytowskiego - Górę Siemierzycką - 256m n.p.m. :)
 

Wybierając trasę Atrakcje turystyczne okolic Rekowa i Płotowa, wejdziemy na najwyższe na Pojezierzu Bytowskim wyniesienie morenowe, oglądając po drodze jezioro lobeliowe, torfowisko kotłowe, lasy i miejsce po dawnej osadzie. Jest to ścieżka typowo przyrodniczo-turystyczna. Dla osób mających kłopoty z poruszaniem się przygotowano specjalny, skrócony wariant trasy, obejmujący dwa pierwsze przystanki. Ścieżka, oznakowana kolorem zielonym, znajduje się w obrębie europejskiej sieci Natura 2000 – jako potencjalny specjalny obszar ochrony siedlisk pn. „Lasy Rekowskie”. My wycieczkę rozpoczęliśmy w Rekowie zostawiając samochody na niewielkim parkingu przy szkole - stamtąc szlak zaprowadził nas do punktu informacji turystycznej (akurat był nieczynny) i dalej iodąc polami i lasami wzdłuż jeziora Wiejskiego dotarliśmy do jeziora lobeliowego Płoczyca (pkt. 1). Błękitne zwierciadło – jezioro lobeliowe Płoczyca - Płoczyca jest niewielkim (6,9 ha), dość głębokim (10,5 m) bezodpływowym jeziorem ze stromo opadającym dnem i zmiennym poziomem wód. Zmienność poziomów wód przyczynia się do rozwoju roślinności torfowiskowej, zobaczymy tu więc mchy torfowce, rosiczkę okrągłolistną, rosiczkę pośrednią. Atrakcją jest widłaczek torfowy, bardzo rzadko spotykany na tych terenach. Wzdłuż linii brzegowej oprócz roślinności torfowiskowej występują tutaj również niskie szuwary, w których dominują sity, turzyce i ponikło błotne. Roślinność podwodna jest bardzo zróżnicowana w zależności od głębokości. W najpłytszej wodzie (do 1,5 m) rośnie lobelia i brzeżyca, głębiej poryblin, a najgłębiej (do 9 m) mszaki, głównie zdrojek wodny. W Płoczycy rosną również dwie inne rośliny typowe dla tego rodzaju jezior: brzeżyca jednokwiatowa i poryblin jeziorny. Woda w jeziorze jest dobrze natleniona, lekko kwaśna (pH 5,7) i zawiera niewiele rozpuszczonych soli. Płoczyca jest zatem jeziorem jałowym, czyli oligotroficznym. Mała ilość zawiesiny organicznej oraz glonów sprawia, że jej woda jest wyjątkowo przejrzysta i ma szmaragdowe zabarwienie. Nad jeziorem zrobiliśmy sobie krótki postój - szlak przechodzi obok niewielkiej plaży z pomostem i widokiem na jezioro - warto tu będzie wrócić :) Znad jeziora przez lasy ruszyliśmy do Opuszczonej Osady (pkt. 2). Opuszczona osada to polania, na której jeszcze w latach 70-tych XX w. znajdowały się gospodarstwa, staw i pola uprawne (zostały one już zalesione i porośnięte przez młodniki sosnowe). W centrum polany rośnie okazały świerk o pniu osobliwie zniekształconym u podstawy, wielka jabłoń, dwa klony i lipa. Na skraju polany zobaczymy liczne drzewa i krzewy owocowe. Obok rosną krzewy ozdobne, takie jak lilak zwyczajny, powszechnie znany jako bez, a także śnieguliczka biała. Miejsce to ma szczególny urok w maju, kiedy stare drzewa owocowe toną w kwiatach. Z kolei latem i jesienią można skosztować ich owoców. Z dawnych zabudowań pozostały jedynie resztki fundamentów, kamiennych podmurówek, które najłatwiej znaleźć kierując się w stronę lilaka i śnieguliczki. Jest tutaj także turystyczna wiata, ale stada komarów uniemożliwiły nam dłuższy postój... Kolejnym ciekawym miejscem było Leśne archiwum (pkt. 3) – torfowiska kotłowe - punkt usytuowany jest na mineralnym wzniesieniu, które dzieli torfowisko na dwie części. Torfowiska są zazwyczaj niewielkie (zwykle kilkuhektarowe) i znajdują się w bezodpływowych, często stromych i głębokich zagłębieniach. Czerpią wodę głównie z opadów lub spływów powierzchniowych z otaczających zboczy. Torfowiska zasilane wyłącznie przez wody opadowe określa się jako wysokie. Jest to królestwo mchów torfowców. Na mszarach rośnie wiele gatunków tych roślin, tworzących charakterystyczne barwne plamy: zielone, żółto-brązowe, brązowe i czerwonawe. Razem z kwitnącymi roślinami kwiatowymi, torfowce tworzą jedyny w swoim rodzaju widok. Późną wiosną jest tu biało od kwitnących wełnianek znanych na Kaszubach pod nazwą „białe błoto”, jesienią zaś fioletowo od wrzosów. Na płaskich dywanach torfowców i u podstawy niewielkich wyniesień można się natknąć na owadożerne rosiczki. Niewielkie wyniesienia zajmuje przede wszystkim wełnianka pochwowa. Od strony mineralnego podłoża rosną niskie wierzby: szara i uszata. W niewielkim zbiorniku wodnym zobaczymy grzybienie białe, rdestnice pływające oraz owadożerne pływacze. Dalej szlak wyprowadził nas na tereny bardzie suche i leśną drogą dotarliśmy do Góry Siemierzyckiej (pkt. 4) - to punkt widokowy, który znajduje się na niewielkiej polanie na samym szczycie Góry Siemierzyckiej. Wyniesienie to jest usytuowane na południowym skraju wielkiego wału czołowomorenowego. Na południe od Rekowa teren obniża się i spłaszcza, przechodząc z wolna w rozległą i piaszczystą równinę sandrową, opanowaną współcześnie przez bory sosnowe. Na północ od Rekowa, w stronę Bytowa, teren jest pagórkowaty, a gleby gliniaste, ciężkie i zajęte przez lasy liściaste i mieszane. Góra Siemierzycka (256 m n.p.m.) to najwyższe wyniesienie na Pojezierzu Bytowskim i druga co do wysokości kulminacja wzgórz morenowych na Pomorzu, po Wzgórzach Szymbarskich z Wierzycą na Pojezierzu Kaszubskim. Obecnie stoi tu wieża widokowa, z której można podziwiać przepiękną panoramę tej krainy. Pod wieżą miał znajdować się kesz opencaching - trochę czasu poświęciliśmy na jego szukanie - niestety nie udało się :( Pkt. 5 to Rekowskie lasy - to las typowy dla czołowomorenowych obszarów Pomorza. Podstawowym gatunkiem drzewa w takim lesie jest buk. Spora warstwa liści bukowych, która zalega na podłożu rozkłada się bardzo powoli. Dodatkowo niekorzystne warunki świetlne w czasie sezonu wegetacyjnego hamują rozwój roślin kwiatowych i zarodnikowych. Taki wariant buczyny wykształca się na ubogich glebach gliniastych i nazywany jest kwaśną buczyną. (O wiele bujniejsze runo jest w tzw. żyznej buczynie. Jeszcze do niedawna w okolicach Rekowa dominowały buczyny, a także dąbrowy z niewielką domieszką buka i sosny (tzw. buczybrowy). Obecnie, co nie trudno zauważyć podczas wędrówki, najwięcej jest tu drzewostanów sosnowych. Jest to efekt prowadzonej w przeszłości gospodarki leśnej. W lesie po zejściu z Góry Siemierzyckiej szlak nam się nieco pogubił (na tym odcinku jest słabo oznakowany), ale się znalazł :) Na koniec wędrówki w okolicach jeziora Duża Boruja nasza ścieżka spotkała się ze szlakiem niebieskim i tą drogą dotarliśmy z powrotem do Rekowa.

Źródło: bytow.com.pl

Ścieżki turystyczne Pojezierza Bytowskiego:

POLECANE ARTYKUŁY: